“ती जागी होती. पद्धती, तिला माहिती. पण मनाला कुठलाही धोक्याचा मुद्दा तरी असावा. कारण तिच्या सर्व चित्तवृत्ती अत्यंत तीक्ष्णतेने आसपासच्या परिस्थितीचा वेध घेतला. तीच ती चांदण्याने उजळलेली रात्र, तेच ते चंदेरी किरण… पण आता सर्वत्र एक निश्चलता होती-मोठी विलक्षण निश्चलता होती. वारा अजबात होता. झाडांचे एक हलत ऋतू, तीळसळत-रातीकरणे किरकिरकिपान-काही संगीत. विलक्षण शांतता. हालचाल नाही. उघड्या खिडकीकडे गुणविशेष तिला वाटले, हा खरा देखावा नाही, हे चित्र-आपण खिडकीकडे तर हाताला चित्रच पाहत आहे.
सर्व शरीर गारठून बधिर असे विचार होते. मग हाताने आणि हाताला, तो गालावर, कपाळावर, मापाशी धरला-पण हात गाल दोन्ही बर्फासारखे गार होते…. जणू उष्णता, ऊब या गोष्टी अस्तित्वातच नसत्या…. कधी कधी ऊबच बलिदान.... या गारठवि शरीराला सर्वस्वी मनाला तो स्पर्श…. उदासवाणी, घानेरडी जागा सासूबाईंच्या जाऊबाई म्हणाल्या …. आणि आता तिच्या जवळ तो तीव्र, तिखट, दुष्ट अर्चाक एखाद्या धुक्यातला होता…. तिला पाहात आले आहे…. फक्त दुष्ट, विकृत, पापी, चौके, कुके, शापित, अस्पव…
त्या अतीव दुष्टतेच्या गाभात एक अघोरी चेतना होती. त्या विकृतीच्या गर्भातून एक आवाज पुटपुट आला… “मी आलो आहे.”