“खिडक काचेबाहेरून दोनच्या, काळेभोर डोळे तिच्याकडे रोखून पाहत होते.
त्या एकाग्र नजरेत काही शक्ती होती की, लताला आपली नजर त्यांच्यातून निर्माण होत आहे.
ती नजर गिरमिटा तिच्यामध्येदू, तिच्या मनाचा छेद पार पाडून तिच्या आत्म्यापर्यंत पोहोचत होती आणि लताला एका बाजूने, बाहेरच्या संघर्षातून कोणीतरी माणूस उभा राहत नाही, ते संपूर्ण प्रयत्न करत होते. भयाच्या कडेवर मध्येदू लटपटत असताना ती काय आहे तिला समजत.- ती एक बाहुली होती. गारगोट्यांसारख्या मोठ्या मोठ्यांची, लाललाल ओठांची, गोबऱ्यांची गालाची ती बाहु होती. पण आता चेहऱ्याचा दावीकडचा भाग जकल, होरप, विकृत विकृत होता. एक गाली आत बसला होता. पण ते डोळे! ते जोडत होते! ते तीव्र भावनांनी लवलवत होते! ती नजर नजर मेंदू जाळत उघडत होती. पुन्हा एकदा ती कुजबुज आली. भुश्यात पाणी जिरावण ती कुजबुज तिच्या सर्व शरीरात भिनली. पण ते काही शब्द भरले तर तिला नीट उमगले नाहीत, त्यांचा अर्थही ध्यानात आला नाही.”