हजारो वर्ष तात्विक चिंतनानंतर मानवाला काल स्वरूप समजले नाही. मात्र कालाने त्याच्या अनुभूतीवरल्या सर्व मर्यादा प्रथमपासून स्पष्ट आहेत. मानवाला कालमार्ग हलता येत नाही; एक क्षण त्याचं क्रमाने अनुभवावर बसा; भूतकाळ हा त्याला स्मृतिरूपाने उपलब्ध होत असतो- मागे नाही; भविष्यकाळ तर संपूर्ण अज्ञात असतो. आपण येत नाही. बुद्धीला जनतां की, विश्वाच्या अनंत विस्तारात अनेक आश्चर्य आहेत, साहसे आहेत…पण आपल्यासाठी आहेत…
का आहेत?
या संग्रहातल्या कथा कालकल्पनेशी निगडित आहेत. 'अंधारयात्रा' मध्ये मानव आपल्या अल्पयुष्याची कोंडी विश्वसंचारातले पहिले पाऊल टाकतो; 'चक्रधर' मध्ये अकल्पनीय कालप्रवास आणि कालाचे ऊर्जेत रूपांतराची धाडसी कल्पना आहे; बंदिवासातही कालप्रवास आहे; पण अप्रगल्भ मनावरचा परिणामही आहे… आणि 'शेवटी एक पापणी लवली;- ; शास्त्रकथा अमेदीनीय अमराखेरीज पुरी सुरक्षित होईल? त्या कथेत आहे… पण कालाची साक्षता आणि स्वनिष्ठा रोजची कथा आहे आणि काळाचे स्वरूप असे आहे, आपण जीवनाची गती सोडली की अनपेक्षित काल अनुभव. या कथा त्याला अपवाद आहेत.