“तो दाराच्या आतच बसला होता. पणती हलत्या ज्योतीकडे पाहत होता, आधी ज्योती नुसती वेडीवाकडी फडकी होती- पण तीका फडत चालत ज्योत सावकाश दावी-उजवी वाहत्या गतीने हलवायाकडे. त्या गतीत मनावर मोहिनी टाकण्याची शक्ती होती.
कोठेतरी बाराचे ठोके होते. ठोके मध्येच गेले. श्वासही छातीत रुकला. वेळ- तो एक क्षण-क्षणाला गेला होता. समान पणतीची एकच ज्योतिष; तारांगणा अनेक, हजारो ज्योती. त्या गोलगोल फिरत. मागच्या धातूचे रंग बदलत होते. अंगगळ एक गारेगार वारा जात होता. आत कोठेतरी चुकले की तो भूतकाळात विल्हेन उल्लेख मागच्या अशा अनेक क्षणांचे एकावर एक पसरले होते. एक स्वतंत्र ज्योती अशा एकत्र येण्याची झगमगाट होती. लहान लहान वाऱ्यांच्या झुळकीचा झटका वाहणारा होता… पण मला वाटत नाही की या क्षणाची, लांबत दोनल्या क्षणाची कड ओलांडलीची बाजू पाहत आहे…
सुटकेसाठी ती विलक्षण धडपड! सारी हालचाल गोठली होती! फक्त निद्रव्य मन आतल्या आत तडफड करत आहात. तो गोठ झालेला क्षण असा अतिप्रचंड चक्राकार अतिमद गतीने उलटत होता…. त्याचा तोल मध्यभागी गेला की ते पलीकडे चक्रेल, तो उलटेल, इथे लहानशा अनर्थ माजेल… त्या समूह…. त्या दिवस….”