“रात्री केव्हा खूप उशिरा तिला स्त्री होती. जागा आली तेव्हा डोळे चुरचुरत होते. जिभेवर कडवट चवंगावी तसं वाईट परिणामाची भावना होती. काल रात्री मनाने खूप निर्धाराचा पवित्रा होता; पण खालीतला किल्लाच तो! एका भरतीबरोबर भुईसपाट झाला होता. मनाला आलेला अपयश, पुढच्याला एकटेपणा हे तिला सहन होणार नाही? वर्षं ती शिणली, कष्टली… काय राहिलं? सागर चंच पाणी ओंजळीतून गवळी जावं सर्व नाती गवत होती. शेवटी ती एकटी, ती एकटीच राहिली होती. निष्काम कर्म- उच्चारला शब्द फार; पण आचरणात महाकठीण.
पंखेचं चक्र घरंगळत चाललंच. कोणालाच सुटका. मनासारखं होत असलं म्हणजे दिवसांची आठवणच नाही. आणि असंगत काही विपरीत घडलं की, क्षणक्षणाचा बोजा असह्य होतो. एकटीचे हात तर अति दुर्बल. एकेका क्षण चंद्र वजन, मग जीवाचे तास, तासांचे दिवस, दिवसांची वर्षे… ती अजस्र रास कोणत्याहीच दडपून जवळ. असंभव वाटतं या खाली शरीर पिंजून जात आहे… त्याचा चेंदामेंदा जातो.